رابطه انسان با دعا واستجابت همانند رابطه زمین با باران است،بارانی که از آسمان می بارد از آن همه ی مردم است،اما هر انسانی به اندازه ی زمینی که دارد از این باران بهره می گیرد،آنکه یک هکتار زمین دارد از باران به اندازه ی یک هکتار و آنکه ده هکتار زمین دارد از باران به اندازه ی ده هکتار استفاده می کند،آیا این چنین نیست؟رحمت خدا نیز همچنین است،بدون شک رحمت خدا گسترده است،اما شرط آن بزرگی وجود و شخصیت و اندازه ی گنجایش آدمی است.پس اگر ظرف وجود ما تنگ و آرزوی ما محدود و آگاهی و روشن بینی ما ضعیف باشد،رحمتی که به ما تعلق می گیرد نیز ضعیف خواهد بود،نه برای آنکه رحمت خدا اندک است،بلکه بدلیل آنکه تو گنجایش آن را نداری.

آیه ی 26 سوره ی شوری اشاره دارد به اینکه نه تنها خداوند دعای مؤمنان را اجابت می کند بلکه فضل خود را نیز شامل حالشان می گرداند.

ما نباید به کارهای خود مغرور شویم و در ارتباطمان با خداوند به آن ها تکیه کنیم،زیرا آن چیزی که مارا برای رحمت خدا می پرورد و می گزیند،همانا دعاست.خداوند در این باره می گوید:قُل ما یَعبَؤُا بِکُم ربّی لَولا دُعاؤکُم....(فرقان-77)

بگو اگر دعای شما نبود خدای من چه اعتنایی به شما می کرد؟ از این زوست که در حدیث آمده:الدُّعاءُ سِلاحُ المؤمِنِ

وقتی از امام علی (ع) درباره ی خدا و فاصله ی میان زمین و آسمان می پرسند، می گوید: این فاصله "دعایی مستجاب شده" است.زیرا دعای مستجاب میلیاردها فاصله میان زمین و آسمان را در یک چشم به هم زدن طی می کند.